Για πάντα...

"...Οι εραστές συνηθίζουν να ορκίζονται, με συγκινητική πεποίθηση και θάμβος για τη δική τους εξαίρεση, ένα ιερό "πάντα"! Ακόμη και όσοι μεγάλωσαν στην ζούγκλα, όσοι ποτέ δεν το άκουσαν απο τρίτους, δεν το διδάχθηκαν απο μυθιστορήματα ή απο το θέατρο. 

Το "πάντα" απο πού έρχεται; Ποιό στοιχείο της ψυχής και της σάρκας το ονειροπολεί, το απαιτεί τόσο επιτακτικά, τόσο αναγκαία, τόσο επίμονα, παράλογα επίμονα, αν ήταν μονάχα μια αφέλεια; 

Μήπως οι όρκοι για το αιώνιο είναι το φυσιολογικό και η προδοσία τους το αφύσικο; Μήπως κι εδώ η πτωτική ζωή μας κλαδεύει την ακεραιότητα; ...."

Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων

Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

...

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

Μ. Βαμβουνάκη -Η μοναξιά είναι από χώμα

Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος.!

«Τί ειναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο τρομαχτικό και επίφοβο; Το να μην έχεις τον έλεγχο στον εαυτό σου που υπνοτισμένος τραβάει προς την παράδοσή του σε χέρια αγαπημένου εχθρού;

Γιατί είναι εχθρός ο καθένας που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη. Γιατί τον φοβάσαι. Γιατί εξαρτάσαι. Γιατί με τα όλα τα «σ’αγαπώ» κρύβεις και κρύβει τα «σε τρώγω» και τα μικρά, κοφτερά μαχαιράκια την πέινας.

Μέχρι πότε; Μέχρι ποιού σημείου; Μέχρι να απομείνουν μαραμένα και ξερά τ’αποφάγια του. Ποιός θα προλάβει να πρωτοτελειώσει τον άλλον είναι ένα μαύρο άινιγμα μέσα σε μαύρο κουτί που μόνο εκ των υστέρων αποκαλύπτεται. Τότε που είναι δώρο άδωρο η λύση.

Ποτέ σχεδόν δεν χορταίνουν και δεν τελειώνουν ταυτόχρονα οι δύο εραστές. Πάντα ο ένας τους – κατα κάποιο τρόπο- άσπλαχνα θα εγκαταλείψει τον άλλον. Θα εγκαταλείψει και θα φύγει. Και μέσα στο ίδιο σπίτι, και πάνω στο ίδιο κρεββάτι να μείνει, πάλι θα φύγει και εσύ θα το ξέρεις καλά αυτό. Περισσότερο κι απ’ τον φυγάδα θα το ξέρεις.

Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος. Ανάλογα με το μέγεθός του και η τιμωρία.

Δεν είναι τυχαίο, που οι δήθεν αφελείς των προλήψεων, οι αγράμματοι της λαικής δοξασίας, θέλουν να συσχετίζουν το καταστροφικό κόκκινο μήλο της Εδέμ με την ερωτική πράξη [...]

Στο τέλος πάντα απομένει ένας προδομένος κι ένας προδότης.»

Μοτίβα μιας ατέλειωτης, αγιάτρευτης θλίψης...

«...Εδώ και καιρό ζεί μ’έναν άντρα τόσο κλειστό μες το δικό του κελί που την καταδικάζει στην ανυπαρξία. 

Κοντά του, ασκείται τώρα στη χειρότερη έρημο, των άγονων σιωπών, της αδιάβαστης ματιάς, του να βαδίζει σε άσπρη στέπα, σπέπα απο λευκό χαρτί. 

Δίχως αέρα, δίχως θερμοκρασία, με χιλιάδες δίχως.

Τούτος ο άντρας που μαζί της ζει, την κοιτάζει σαν χάρτινη, της αφαιρεί το πρόσωπο. 

Δεν τη ρωτά ποτέ τίποτα, δεν θέλει να τον ρωτάνε.

Υπομένει και παρατείνει μια χάρτινη δυστυχία ως τις τελευταίες αντοχές που θέλει να τις λέει ελπίδες. 

Αντοχές όμως, λες και στραγγίζει μια σταγόνα βάλσαμο απο αυτοτιμωρίες. 

Θα ήταν πιο υποφερτή η αποψινή χάρτινη νύχτα της αν δεν είχε τέτοια παν΄σεληνο απόψε....»

Cannelle de Padang

"Παίρνουμε πρωινό σε μιαν ήσυχη αίθουσα στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Στην είσοδό της στέκονται δύο καλογυαλισμένες πανοπλίες ιπποτών σε φυσικό μέγεθος. Περήφανα κρατούν ασημένια ακόντια κι είναι βέβαια άδειες όπως και όλο το εντυπωσιακό κέλυφος του Τολέδου. Ο καφές που σερβίρουμε στον εαυτό μας είναι ζεστός και καλός, τo ίδιο και τα αχνιστά ψωμάκια με τη ζάχαρη στην κορυφή, τα κρουασάν και τα μπισκότα με στρώση σοκολάτας.
Ό Γ. προτιμά πάντα τις πιο απλές τροφές. Τα φρούτα, το γιαούρτι, το σκέτο τσάϊ. Τον ζηλεύω που έχει τόσο υγιεινά γούστα. Αν είναι αλήθεια πώς είμαστε ό,τι τρώμε, εγώ σύντομα θά πρέπει νά γεμίσω αρρώστιες. Όταν ταξιδεύεις, τα πρωινά στα εστιατόρια των ξενοδοχείων είναι γεμάτα χαρούμενη ενεργητικότητα. Τρως δίχως ενοχές το πλούσιο πρόγευμα των Δυτικοευρωπαίων καί σχεδιάζεις τη μέρα σου έχοντας απλώσει στο τραπέζι χάρτες και οδηγούς.
H πρώτη φορά που από μακριά αντικρύσαμε το Τολέδο, ήταν εκείνο τό απριλιάτικο ηλιοβασίλεμα του '89. Όταν τρέχαμε τη δημοσιά απ' τή Σεβίλλη στή Μαδρίτη."





Το λουλούδι της Κανέλλας - Μάρω Βαμβουνάκη

Λέγεται πως Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη.

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν.

Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα;

Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.

Λέγεται πως: «Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη...»

Αποσπασμα απο το βιβλίο "το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη

το τέλος που όλο επιστρέφει...

Τι κι αν κρατας το χερι μου;

Εχεις ηδη φύγει.

Τι κι αν μου μιλας;

Τίποτα δεν ακούω.

Γέρνω στο στήθος σου σαν σε έρημη ξέρα

Κι άρχισα κι όλας να ψάχνω την αγάπη αλλού.

Το δωμάτιο άδειασε, κρύωσε,

Δεν το γεμίζεις άλλο, δεν το γεμίζω.

Ο κάβος μ’ενα αθόρυβο κουφό κύμα

Ύπουλα λύθηκε.

Το  μάυρο σκαρί κύλησε,

Σε παίρνει στο μεταλλικό πέρας μιας νεκρής

Θάλασσας.

Με αντήλιο το χέρι μου στα μάτια, απο συνήθεια,

Στη συννεφτιά, χωρίς καθόλου ήλιο,

Στέκομαι και αποχαιρετώ τη ράχη σου

Που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει.

Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς.

Παριστάνεις πως αποδέχτηκες τον χωρισμό ετούτο.

Παριστάνω πως αποφάσισα τον χωρισμό ετούτο.

Έτσι απο μιαν αξιοπρέπεια αναγκαστική,

Του πώς διαλέγουμε,

Του πώς μοιράια δεν μας επιβάλλεται τίποτα,

Του πώς τη ζωή μας ό,τι θέλουμε την κάνουμε.

Κι αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει

Την πιο βολική ώρα μες στα ζεστά δωμάτια

Και με πετά έξω στους πέντε δρόμους,

Στους πέντε ανέμους,

Μ’ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό:

Να σ’αναζητώ, να μου ξεφεύγεις,

Να σε ψάχνω,

Να λέω για λίγο πως σε βρήκα...

Και πάλι έξω, πάλι,

Απ’την αρχή.

Η ΚΡΑΤΑΙΑ ΑΓΑΠΗ

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

"Είμαι από άμμο, στο είπα.
Είμαι ένα κουτί σαν εκείνα τα παλιά κουτιά - δώρα που το πιο μεγάλο κουτί έκρυβε ένα μικρότερο και πιο μέσα άλλο κι άλλο. Το τελευταίο κουτάκι τι περιέχει; Αν περιέχει και κάτι... Λες η πορεία της ζωής μας να είναι μια παρέλαση άδειων κουτιών μονάχα; Σκέψου! Είναι κι αστείο τελικά, μια φοβερή φάρσα που να μάθουμε να μην παίρνουμε σοβαρά τον ευατό μας. Θυμάσαι που συζητούσαμε πως κάποιος σοφός θα επινόησε εκείνες τις ξύλινες ρώσσικες κούκλες που η μια μπαίνει μέσα στην άλλη;
Σε μένα δυστυχώς ο αριθμός είναι αναρίθμητος. Αν αδειάσω και απλωθώ σε όσες κούκλες περιέχωθα πλημμυρίσω το σύμπαν.
Τι να σου πω λοιπόν και τι να σου υποσχεθώ κι εξ' ονόματος τίνος να σου μιλήσω; Κατάλαβέ με, συμπόνα με."

Μάρω Βαμβουνάκη ('Η μοναξιά είναι από χώμα')