«...Εδώ και καιρό ζεί μ’έναν άντρα τόσο κλειστό μες το δικό του κελί που την καταδικάζει στην ανυπαρξία.
Κοντά του, ασκείται τώρα στη χειρότερη έρημο, των άγονων σιωπών, της αδιάβαστης ματιάς, του να βαδίζει σε άσπρη στέπα, σπέπα απο λευκό χαρτί.
Δίχως αέρα, δίχως θερμοκρασία, με χιλιάδες δίχως.
Τούτος ο άντρας που μαζί της ζει, την κοιτάζει σαν χάρτινη, της αφαιρεί το πρόσωπο.
Δεν τη ρωτά ποτέ τίποτα, δεν θέλει να τον ρωτάνε.
Υπομένει και παρατείνει μια χάρτινη δυστυχία ως τις τελευταίες αντοχές που θέλει να τις λέει ελπίδες.
Αντοχές όμως, λες και στραγγίζει μια σταγόνα βάλσαμο απο αυτοτιμωρίες.
Θα ήταν πιο υποφερτή η αποψινή χάρτινη νύχτα της αν δεν είχε τέτοια παν΄σεληνο απόψε....»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου