«Τί ειναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο τρομαχτικό και επίφοβο; Το να μην έχεις τον έλεγχο στον εαυτό σου που υπνοτισμένος τραβάει προς την παράδοσή του σε χέρια αγαπημένου εχθρού;
Γιατί είναι εχθρός ο καθένας που έχεις τόσο απελπισμένα ανάγκη. Γιατί τον φοβάσαι. Γιατί εξαρτάσαι. Γιατί με τα όλα τα «σ’αγαπώ» κρύβεις και κρύβει τα «σε τρώγω» και τα μικρά, κοφτερά μαχαιράκια την πέινας.
Μέχρι πότε; Μέχρι ποιού σημείου; Μέχρι να απομείνουν μαραμένα και ξερά τ’αποφάγια του. Ποιός θα προλάβει να πρωτοτελειώσει τον άλλον είναι ένα μαύρο άινιγμα μέσα σε μαύρο κουτί που μόνο εκ των υστέρων αποκαλύπτεται. Τότε που είναι δώρο άδωρο η λύση.
Ποτέ σχεδόν δεν χορταίνουν και δεν τελειώνουν ταυτόχρονα οι δύο εραστές. Πάντα ο ένας τους – κατα κάποιο τρόπο- άσπλαχνα θα εγκαταλείψει τον άλλον. Θα εγκαταλείψει και θα φύγει. Και μέσα στο ίδιο σπίτι, και πάνω στο ίδιο κρεββάτι να μείνει, πάλι θα φύγει και εσύ θα το ξέρεις καλά αυτό. Περισσότερο κι απ’ τον φυγάδα θα το ξέρεις.
Δεν υπάρχει έρωτας ατιμώρητος. Ανάλογα με το μέγεθός του και η τιμωρία.
Δεν είναι τυχαίο, που οι δήθεν αφελείς των προλήψεων, οι αγράμματοι της λαικής δοξασίας, θέλουν να συσχετίζουν το καταστροφικό κόκκινο μήλο της Εδέμ με την ερωτική πράξη [...]
Στο τέλος πάντα απομένει ένας προδομένος κι ένας προδότης.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου