Απώλειες...

Μέτρησα απώλειες σήμερα...

Ξύπνησα το πρωί με μια αριθμητική διάθεση και απλά άρχισα να μετράω. Πάντα η πρόσθεση ήταν το δυνατό μου σημείο. Στην αφαίρεση δεν τα πήγαινα και πολύ καλά.

Σήμερα αφαίρεσα τα πάντα! Κάθε πρόσθεση και δύο μείον κολλημένα δίπλα δίπλα. Απώλειες... Μάχες που έχασα. Μάχες που κέρδισα. Σε καμιά περίπτωση δεν ισοφάρισα.

Πάντα έχανα πολύ περισσότερα απο όσα κέρδιζα.

Μόνο ένα... Μόνο ένα βγήκε συν απο αυτή την πρωινή αριθμητική αναμέτρηση.

Οι αναμνήσεις.

Εκεί δεν είχα μείον. Μόνο συν. Συν καλές... Συν άσχημες...Και κατα ενα περίεργο τρόπο... παρόλο που οι μάχες που έχασα ήταν τόσες πολλές... Οι καλές αναμνήσεις υπερτερούν πολύ των υπολοίπων.

Έτσι γιατί κάπου κάπου είναι καλό να κάνω έναν απολογισμό, να βάζω τα παλιά στο συρτάρι και να ξεκινάω καινούρια.

Ε, οχι εντελώς καινούρια....

Τρένα της ζωής

Βαγόνι τρένου. Στενόμακρο...
Ο καιρός βροχερός. Φυσάει λίγο...


Απέναντύ μου κάθεται ένας άντρας γύρω στα 30. Φαίνεται λυπημένος. Φοράει βέρα στο χέρι του και κάθε λίγα λεπτά, την αγγίζει... Να δεί αν είναι ακόμα εκεί; Ίσως τον πονάει...
Τον κοιτάω μέσα απο την αντανάκλασή του στο τζάμι και προσπαθώ να καταλάβω ... τί σκέφτεται.
Κουβαλάει μαζί του δύο τεράστιες βαλίτσες και κάτι σαν πιάνο. Μπήκε στη στάση αεροδρόμιο. Άραγε ποια πολύπλοκη ιστορία κρύβεται πίσω απο τα μάτια αυτού του αγνώστου;


Δίπλα μου στην επόμενη στάση μπαίνει μια κυρία γύρω στα 50. Κρατάει καροτσάκι για τα ψώνια και μυρίζει τριαντάφυλλα.


Κανείς δεν μιλάει σε αυτό το βαγόνι. Όλοι σιωπηλοί, ανέκφραστοι... Να είναι άραγε λυπημένοι;
Πού πάνε;
Ποια ιστορία κρύβουν τα ανέκφραστα προσωπά τους;
Πώς να είναι το πρόσωπό τους χαμογελαστό;


Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή...


Φτάσαμε. Η στάση μου είναι εδώ. Κατεβαίνω.

Οι βαρεμένοι!!

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που συνέχεια βαριούνται!!

Περνάνε μπροστά απο μια τηλεόραση ή απο έναν υπολογιστή όλες τις ελεύθερες ώρες της μέρας τους!! Βαριούνται να κάνουνε απο τα πιο απλά καθημερινά πράγματα μέχρι τα πιο ενδιαφέροντα και πολύπλοκα.

Αφήνουν τα πιάτα στο νεροχύτη άπλυτα για εβδομάδες και μόλις λερωθούν όλα τα πετάνε και πάνε να πάρουν άλλα.

Αν το φαγητό παίρνει πάνω απο 10 λεπτά να ετοιμαστεί, απλά παραγγέλνουν πίτσα.

Δεν έχουν φίλους, εκτός απο τους διαδυκτιακούς βέβαια, γιατί το κομπιούτερ και η τηλεόραση δεν τους αφήνουν χρόνο...

Μιλάνε με την κοπέλα τους πιο πολύ μέσω μαιλ παρά πρόσωπο με πρόσωπο γιατί μένει μακριά και βαριούνται να πάνε μέχρι εκεί. Είναι και η κίνηση βλέπεις..

Δεν πάνε ποτέ για καφέ ούτε για ποτό με τη γυναίκα τους γιατί δεν υπάρχει λόγος να τρέχουν τώρα ενώ την έχουν μέσα στα πόδια τους όλη μέρα.

Βαριούνται να πάνε σινεμά, και δεν χρειάζεται κι όλας γιατί τα κατεβάζουν όλα απο το ίντερνετ.

Δεν πάνε θέατρο, δεν πάνε σε συναυλίες. Χαμένος χρόνος... μπορούν να κατεβάσουν τα τραγούδια απο το ίντερνετ.

Έχουν κινητό με το οποίο μπορούν να συνδεθούν στο ίντερνετ γιατί αν κάτι συμβεί και δεν μπορούν να συνδεθούν μέσω υπολογιστή παθαίνουν στέρηση.

Κοιμούνται με το λαπτοπ δίπλα στο κεφάλι τους...

Συνέχεια βαριούνται. Όλα τα κάνουν γρήγορα... για να γυρίσουν πίσω στην καρέκλα τους, να ανοίξουν την τηλεόραση, να μπουν στο διαδύκτιο.

Δεν συζητάνε πια...

Βάζουν καμιά ανάρτηση που και που στα μπλογκ τους, με ψευδόνυμο πάντα... και αυτό είναι...

Το μόνο όνειρό τους είναι να βρούν τίποτα φτηνό να αγοράσουν on line , ή να βρούν καμία καινούρια τσόντα της Αλεξανδράτου.

Φαντάσματα...

Δεν τους αντέχω τους ανθρώπους που όλο βαριούνται!!
Μου σπάνε τα νέυρα!!!

Φιλαράκι μου

Με πήρες σε μια παραλία απόμερα για να μου πέις κάτι σημαντικό...

Το μυστικό σου...

Ξεκίνησες λεγοντάς μου άσχετα πράγματα και σιγά σιγά πλησίαζες προς το επίμαχο θέμα.

Διστακτικά άρχισες να μου ανοίγεσαι και ... όταν επιτέλους κατάφερες να ξεστομίσεις το μεγάλο μυστικό σου, απόρησες που δεν ξαφνιάστηκα.

Αχ, καρδούλα μου...

Λες να μην το είχα καταλάβει;

Τόσα χρόνια είμαστε φίλοι. Τόσα χρόνια σε ακούω, σε ακούω αληθινά... λες να μην το είχα καταλάβει;

Είμαστε πάνω σε μία απο αυτές τις διπλές κούνιες, ανακουφισμένος που δεν χρειάζεται να μου κρύβεσαι πια μιλάς ακατάπαυστα...

Και κουνιόμαστε και μιλάς.... μέχρι το πρωί.

Κι εγώ μόνο χαμογελάω...

Τώρα πια μπορείς να ακουμπήσεις τους φόβους και τις ανησυχίες σου πάνω μου.

Τώρα πιά μπορείς να μου μιλάς για όλα...

Δεν έχω άλλες αντοχές...

Δεν έχω άλλες αντοχές...

Ο κόσμος γυρίζει γύρω μου σε ιλλιγγιώδεις ταχύτητες κι εγώ δεν έχω κουράγιο πια να τρέξω να προλάβω.

Δεν γίνεται για μια φορά, έστω και για μία μόνο φορά κάποιος να τρέξει να προλάβει εμένα;

Κι όμως...

Τα ψέμματα είναι το χειρότερο.

Να υποκρίνεσαι... Να κρύβεσαι... Να ζείς σε ένα ψέμα... Και να αφήνεις κι εμένα να ζώ στο ψέμα σου... Ανύποπτη!

Προχωρούσα σε τεντωμένο σκοινί και δεν το ήξερα...

Κι εσύ δεν άφησες ούτε ένα σημάδι να φανεί. Το υπέροχα τέλειο πρόσωπό σου, τα παιδικά σου μάτια, δεν με προειδοποίησαν ούτε μια στιγμή για αυτό που έρχεται!

Υποκρισία!!

Πώς να στο συγχωρήσω αυτό; Πώς να στο συγχωρήσω το οτι δεν ήσουν αληθινός μαζί μου ούτε μια στιγμή;

Κοιτάω πίσω και βλέπω μέρες με χαμόγελα, αγκαλιές και φιλιά. Όλα ήταν μέρος του παιχνιδιού. Μέρος της οφθαλμαπάτης.

Και τώρα μόνη μου σ’αυτή την έρημο. Ποτέ δε με προειδοποίησες με άφησες να πέσω εδώ. Ελέυθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, χωρίς νερό στην ερημιά.... Στην ερημιά μου...

Περπατάω μέρες τώρα και σκέφτομαι... Τίποτα!! Τί ήταν αληθινό; Τίποτα!! Πώς να πιστέψω; Πώς να γυρισω πίσω; Τί να κρατήσω στα χέρια μου που να μην έγινε σκόνη; Τί έμεινε;

Τίποτα...

Μόνο δάκρυα στα μάτια μου. Ναι... Αυτό είναι το μόνο αληθινό που μου έδωσες. Δάκρυα στα μάτια μου...

Θέλω να σας πω...

Θέλω να σας εμπιστευτώ την ιστορία μου... Μα δεν τη θυμαμαι!!

Έζησα για πολύ καιρό χαμένη στο μέλλον, που ξεχασα πια το παρελθόν. Το άφησα να σβήσει...

Εκεί στη γωνία, περιμένω το μέλλον να φανεί και λέω πως άξιζε η θυσία...

30 χρόνια στο βωμό του... Κανείς δεν μου είπε τί να περιμένω. Αποφάσισα να το ρισκάρω. Να αφήσω πίσω όλα τα γνωστά, τα παλιά τα αγαπημένα... Να ξεχάσω όσα με πλήγωσαν, όσα πλήγωσα, όσα χάθηκαν πριν προλάβω να τους πω «Σ’αγαπάω»!

Εκεί στη γωνία, με μοναδική μου παρέα το κενό, το παρόν κι ένα ρολόι που σταμάτησε εδώ και κάτι μήνες... Μα ποιος μετράει το χρόνο πια;

Θέλω να σας πω για μενα... Μα δεν θυμάμαι πια ποια είμαι...

Θέλω να σας πω...

Ομορφιά

Όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι, αν τους κοιτάς με τα «σωστά» μάτια...

Όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι, όταν τους κοιτάς με αγάπη...