Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Τρένα της ζωής



Βαγόνι τρένου. Στενόμακρο...
Ο καιρός βροχερός. Φυσάει λίγο...


Απέναντύ μου κάθεται ένας άντρας γύρω στα 30. Φαίνεται λυπημένος. Φοράει βέρα στο χέρι του και κάθε λίγα λεπτά, την αγγίζει... Να δεί αν είναι ακόμα εκεί; Ίσως τον πονάει...
Τον κοιτάω μέσα απο την αντανάκλασή του στο τζάμι και προσπαθώ να καταλάβω ... τί σκέφτεται.
Κουβαλάει μαζί του δύο τεράστιες βαλίτσες και κάτι σαν πιάνο. Μπήκε στη στάση αεροδρόμιο. Άραγε ποια πολύπλοκη ιστορία κρύβεται πίσω απο τα μάτια αυτού του αγνώστου;


Δίπλα μου στην επόμενη στάση μπαίνει μια κυρία γύρω στα 50. Κρατάει καροτσάκι για τα ψώνια και μυρίζει τριαντάφυλλα.


Κανείς δεν μιλάει σε αυτό το βαγόνι. Όλοι σιωπηλοί, ανέκφραστοι... Να είναι άραγε λυπημένοι;
Πού πάνε;
Ποια ιστορία κρύβουν τα ανέκφραστα προσωπά τους;
Πώς να είναι το πρόσωπό τους χαμογελαστό;


Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή...


Φτάσαμε. Η στάση μου είναι εδώ. Κατεβαίνω.

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα Nefeli
    έτσι είναι η ζωή μας ένα τρένο, με την δική του ιστορία...Ακολουθούμε την γραμμή μας, που δεν είναι προκαθορισμένη, βρίσκουμε διασταυρώσεις, κλειδούχους που ρυθμίζουν την κυκλοφορία, αλλά είπαμε ότι το σημαντικό είναι να γίνουμε εμείς οι κλειδούχοι γιατί κάθε επιλογή αφορά την ζωή μας...
    Τις ίδιες σκέψεις με εσένα κάνω και εγώ άπειρες φορές όταν συναντώ ανθρώπους, συμπονώ τους θλιμμένους, γελώ με τα ερωτευμένα ζευγάρια... είναι όμορφο να είμαστε άνθρωποι...
    επέτρεψε μου, χωρίς να γίνομαι κουραστικός να σου αφήσω ένα ποίημα του Pessoa, νομίζω ότι ταιριάζει:
    "Κατέβηκα απ ‘ το τρένο
    κι είπα αντίο σε αυτόν που γνώρισα
    Οχτώ ώρες είμαστε μαζί
    κι είχαμε μια ωραία κουβέντα
    Φιλία στο ταξίδι
    Με λύπη κατέβηκα, λύπη ν΄ αφήσω
    Το φίλο της τύχης που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του.
    Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα…
    Κάθε αντίο και ένας θάνατος είναι…
    Ναι, κάθε αντίο θάνατος είναι.
    Στο τρένο που ονομάζουμε ζωή
    Είμαστε όλοι της τύχης συμβάντα
    Ο ένας στη ζωή του άλλου
    Κι όλοι λυπούμαστε σαν έρθει η ώρα να κατέβουμε…
    Ανθρώπινο είναι να με συγκινεί αυτό, γιατί άνθρωπος είμαι και εγώ
    Κι ανθρώπινο είναι να με συγκινεί αυτό, όχι γιατί έχω κάποια σχέση
    Με τις ανθρώπινες ιδέες ή τις θεωρίες για τους ανθρώπους
    Αλλ’ εξαιτίας της ανθρώπινης φιλίας
    Με την ανθρωπότητα την ίδια!"
    Την καλημέρα μου, χάρηκα για την γνωριμία:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ένα τρένο...
    Βαγόνια αλλάζουμε
    Κάποιοι μένουν στο πρώτο
    στο μετά, στο ...άλλο...
    Κάποιοι στο τελευταίο...
    Βγαίνουν, ανυποψιάστοι
    για το σταθμό...
    Τι είναι ο σταθμός;
    ποιο είναι το τέρμα;
    Γέρμα ή χαραυγή;
    Ποιοι πόνοι;
    Ποιοι πόνοι;
    Ποιες χαρές;
    Ανέκφραστα πρόσωπα
    Κι οι καρδιές; πόσους παλμούς αγγίζουν;
    Ποιος να πει; Ποιος να δει;
    Γερμένοι όλοι...και βουβοί...

    Την Καλημέρα μου!
    Χάρηκα που έφτασα εδώ στο δικό σου σταθμό!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kalhmera, kalws irthes sto stathmo mas, ki elpizw kai se alla mas taxidia :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στάσεις , διαδρομές , πρόσωπα, χαμόγελα, δάκρυα... κοιτάς εξω από το παραθυρι ... αλλοι άνθρωποι ... πάντα βιαστικοί , παντα σκυθρωποί ...μονο τα παιδια χαμογελούν πια ....

    Ουφ μελαγχόλησα ...

    φιλιά νεφέλη μου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή